Fenomenoloof

Blaadjes aan een klimop
tegen de achtergrond
van een bakstenen huis.
De overgang tussen één blaadje
en de ruimte erom heen
niet zo absoluut wanneer
ze grenzen aan elkaar.
Veel scherper steken ze af
tegen het rood
van de bakstenen
verderop.
Een zacht windje
doet ze bewegen
in wat lijkt het ijle
zonder eigen identiteit
die van wat erin is komt.
Geen blaadje heeft een rand
als in een kleurplaat,

ofschoon elk individu
haarscherp
van elk ander is gescheiden.
Ik kan mijn blik verstellen

er een blad mee pakken

verder van mij af of dichterbij.

En het gat waardoor het huis te zien is,

houdt op gat te zijn waar het huis begint.

De lucht erboven lijkt een kleur te hebben;

onderwijl is het dezelfde lucht

als de kleurloze rond
de blaadjes die ik denk.

Zomertijd en avondmens

Mijn natuur is afgesteld op niet vroeger slapen dan een uur of tien, half elf ’s avonds (uitsluitend om den brode, in mijn vrije tijd ga ik later) en heeft natuurlijk een uur of acht nodig vooraleer het weer dagen kan. De bodemloze economie hecht hier tot mijn uitputting geen waarde aan. Maatschappelijk schuiven we de tijd een uur de toekomst in. Op de klok ga ik onveranderd om een uur of tien, half elf naar bed, edoch, mijn natuur kun je niet doorspoelen. In werkelijkheid moet ik voortaan nog een uur vroeger naar bed en sta ik even zoveel te vroeg op na een nacht gebroken slapen. Mijn lichaam is niet omkoopbaar hoe vaak ik het ook van de ene op de andere zijde keer gelijk elk dubbeltje dat ik om zou moeten draaien als ik mij niet aan de arbeidswetten onderwerpen zou.

Time is money?

Nou, voor mij geldt,
dat wie mijn tijd
in geld telt
mij mijn ritme ontste(e)lt
Wie, oh wie
zegt tante Pecunia
eindelijk eens dat ze
ophoepelt?

Ik wil slapen wanneer ik moet van mijn lijf.

Ik wil leven, de dingen doen
die mijn liefde hebben,
waar ik goed in ben
van nature,
zonder bankbiljettendwang.

Zoete dromen.
Welterusten!

Verlangen naar ontloedering

Ooit was er een periode,

was op tv dat irritante

piepje mode.

Wanneer men vloekte waarschijnlijk,

of zich uitdrukte … tja wat

al te pijnlijk.

Ik ergerde mij geel en groen

dacht: het zijn d’ Amerikanen

weer die dat doen.

Ach, plots verlangde ik vandaag

naar gepiep van verlossing: ik

kreeg woordenslaag.

Hoorde een flard of twee teevee

van wat ik zelf nooit kijk. Ik kreeg

het zomaar mee:

‘Dat is kut’, ‘Ik zeik in me broek’,

alledaagse praat van Echte -

meisjes – op – zoek –

naar - zichzelf ‘godverdomme’ en

‘moest je die bekken zien’; ik zag

drie minuten

hooguit en dacht what iiiiip iiiiip?Wie

wil deze iiiiip zien? Welke iiiiip heeft

hier de regie?

Buiten mij niemand die het hoort?

Ben schijnbaar de enige die

zich eraan stoort.

(Schema: 2 x 8, 1 x 4 lettergrepen)

De voorzitter

Hij stampte met zijn voeten
in zijn strakke pak,
hij zwalkte als een zatlap
op schaatsen bij een wak.

Beter zou hij hurken;

vond ie niet zijn vak.
Anderen moesten reiken
naar de randen van zijn dak.

(Hij) viel koppeltje achterover

met zijn voeten in de sloot
tussen de schermerplanten,
(het) verkeerslicht stond op rood.

Hij schopte de laden

uit de ladenkast
spetterde en lalde
geheel onaangepast.

Zo ging hij ten onder

aan zijn grootheidswaan
waarin iedereen behalve
hij het had gedaan.

Putters

De chagrijnige buurman met zijn trendy zwarte brilletje op zijn glad geschoren hoofd komt de straat in gereden in zijn goedkleurige Volkswagen-Golf. Groeten doet hij nooit en nu verstoort hij mijn rood-geel-wit-zwarte kijkspel met de puttertjes die ik-heb-geen-idee-wat tussen de klinkers uitpikken. Af en toe fladderen er twee tot op een meter boven de grond. De gele strepen in hun vleugels flikkeren als bundeltjes stroboscooplicht. Ze balanceren achter het puntje van hun snaveltje tegen het puntje van de ander als horizontale balletdanseresjes op twee gekantelde speeldoosjes. Zich afzettend begeleiden ze elkaar terug naar de straatstenen en pikken voort naar dat waarvan ik niet weet wat het is. Misschien zag ik alleen maar een ordinaire ruzie. Dan komt de kale in de gouden golf en weg zijn de putters. De regenachtige dag maakt de straat leger dan leeg.

Onverschilligheid



Foto van foto van Trouw 6 april 2012
Protesten nadat een 77-jarige man zich in Griekenland gedreven door schuldenlast in brand stak.

Visies komen
voller tot hun recht
naast elkaar
dan tegenover elkaar.

Moet ernaar gehandeld worden

dan voldoet nevenschikking niet.
Verder kom ik (er) dan ook niet
met claimen van recht op zelfbeschikking,
en ben ik te inschikkelijk dan
doemt gevaar voor ondergeschiktheid op.

Liever schuif ik steeds een stukje op,

laat het aan anderen over om te doen
wat er gedaan moet worden.

Wat er in de krant staat,

blijft iets waaraan ik verder
ook niets kan doen.

Ach ja,

we leven in een vrij land

en iedereen heeft recht
op een mening,
...
toch?

De schepper

In zijn hoofd klinken geratel, gezoem, gefluit, gekraak, geroffel op trommels, gesis van bekkens, ijl passerende aa’s op verschillende hoogtes, echoënde oo’s laag in valleien. Een atonaal staccato opgevolgd door een dreunend ravijn van stilte uit welks diepte harmonische samenklanken voor hem vluchten. Soms is dagenlang zijn enige kompaan een eenzame triangel die klinkt als een gedempte trompet. Dol wordt hij ervan.

Aforismen (3)

Zachtheid werkt niet.
Toch pleit ik ervoor.

- - -

Muizenissen:

Door de jaren heen
hebben er heel wat muizen
hoorbaar
over mijn plafond getrippeld en
allemaal zijn ze weer vertrokken.