Fundamentalisme

De meester van de zesde klas schreef kinderbijbels. Voor lesgeven had hij geen tijd, zo verkwanselde hij onze kansen. Wanneer iets niet liep overeenkomstig zijn bevelen, ontplofte hij in briesende drift, dan gooide hij met scharen door de klas en sloeg meisjes in elkaar.

Wat moet het heerlijk zijn,

fundamentalist,

te leven in jouw wereld,

jouw vaste,
strak omlijnde

werkelijkheid.

Jawel: werkelijkheid,

want zoals het in jouw wereld is,

zo is het ook.

Nooit te hoeven twijfelen,

jezelf nooit te hoeven
afvragen

of het ook anders zou kunnen zijn.

Nooit een geloof te hoeven
inleveren,

nooit je waarheid,
de waarheid
te hoeven verliezen.

Nooit opnieuw te hoeven
beginnen.

Als je altijd alles wat slecht is,

kunt verbinden met de

tweede en derde persoon

meer- en enkelvoud

en wat goed is

zonder bedenkingen

aan de eerste persoon
enkelvoudig

is voorbehouden.

Wat moet dat heerlijk zijn.

Verhoudingen

Er is een verse zak eten voor de vogels.

Ik stort het losse zaad in een plastic doosje,
dan kan ik het gemakkelijker in
de voederbakjes scheppen.
Ineens zie ik de overvloed,
het stromen, vloeien, vullen.

- - -

Vanmorgen stond er een artikel in de krant:

Voedselbanken snakken naar verse kost.           

- - -

Revolutionair voorstel om de Eurocrisis op te lossen:

‘Griekenland, gooi België; Bulgarije; Cyprus; Denemarken; Duitsland; Estland; Finland; Frankrijk; Griekenland; Hongarije; Ierland; Italië; Letland Litouwen; Luxemburg; Malta; Nederland; Oostenrijk; Polen; Portugal; Roemenië; Slovenië; Slowakije; Spanje; Tsjechië; Verenigd Koninkrijk en Zweden uit de EU!’

- - -

Ik zie schooljeugd fietsen.

Ze vinden het de normaalste zaak van de wereld

dat ze daar fietsen op hun trendy rijwielen
met hun merkkleding aan en
hun smartphone in hun hand.

Tenminste dat denk ik,

rijdend in mijn Mercedes E220

(11 jaar oud, maar nog gaaf)

met op mijn hoofd mijn Ralph Lauren bril

en in mijn binnenzak mijn HTC-Desire.

Het fietsen en het zien (3)

Parkeermeter op zonne-energie

 Hoe beter dit ding werkt,

 hoe heter het in je

 geparkeerde auto wordt

 en hoe heter het in je

 geparkeerde auto wordt

 hoe meer je in dit ding

 hebt moeten gooien.

 Zo bekijkt men een
 parkeermeter van
 de zonnige kant.

- - - 

Het meisje had een roze jackje aan,

ze fietste op een blauwe fiets

met een roze bagagedrager aan de voorkant.

Ik zag haar alleen vanaf de achterkant

en kon dus haar leeftijd niet schatten.

In elk geval was ze haar opvoeding nog niet vergeten:

ze stak uitvoerig haar vinger uit

waardoor ik wist dat ze rechtsaf ging slaan.

Design(ed) voor vluchtelingen.

Soms vlucht iemand voor het leven

tegen de looprichting in

het spoor op.

Zo iemand noemen we een egoïst, een lafaard,

al vond zij alle huizen van staal

en hekken gesloten.

Kinderen maken

Leerlingen uit 4-havo zijn zo heerlijk oprecht en right to the point in discussies.

Vraag: ‘Is onze maatschappij egoïstisch te noemen?’

Antwoorden: Ja!!!

‘Meneer, het komt doordat de grootste egoïsten het verst komen. Je kunt alleen voor jezelf opkomen door zelf ook zo te zijn.’ En ook: ‘Soms denk je wel aan een ander, maar als het erop aan komt, kiest iedereen voor zichzelf.’ Of: ‘Je moet voor jezelf zorgen en voor je toekomst, toch? En: ‘Er wordt van je verwacht dat je carrière maakt, want anders kom je nergens. Nou, dan moet je dat ook doen, een ander doet het niet voor je.’

Ze zijn overtuigd van hun opvattingen. Ze kijken erbij alsof ze zeggen willen: zeg daar maar eens wat van. Zó is het in onze samenleving gesteld.

Ik vraag me af: hebben ze een rake typering gegeven? En zou ik daar bedroefd om moeten zijn? Ik bedoel: is er werkelijk iets veranderd of is wat er altijd al was zichtbaar geworden nu alle ideologische lak is weggebeten?

Mijn leerlingen zagen overigens één categorie mensen die (nog) wel bereid is zichzelf weg te cijferen voor een ander: ouders voor hun kind. Ik zou bijna zeggen: laten we kinderen maken.

Ergernisvrij tv kijken

Inmiddels zo’n jaar of twee, schat ik, kijk ik niet meer naar commerciële tv-zenders. Exploitanten van commerciële zenders verkopen kijkers aan reclamemakers. Ik wens niet te worden verkocht.  Kijkers nemen het voor lief dat ze vanuit zwart-witbeelden van een appèl van ontklede Joden uit de film Schindler’s List in een oogwenk in een reclameboodschap voor gekleurde was terecht komen. Ik begrijp dat niet. Hoe hoger de dichtheid van hun kritiekloze kijkgedrag, hoe meer John de Mol verdient. En verdienen doet ie.

Helaas kan ik ook naar de niet-commerciëlen steeds minder ergernisvrij kijken. Pauw en Witteman met hun zelfingenomen bijdehante scoringsdrift en de inzet van voice-overs maken mijn haren grijs.

Ze kunnen me wat

Als een aangekondigde kans
op een prijs in een folder
zo gratis kreeg ik mijn
leven als mens.

Ik nam het niet zomaar aan.

Nooit was ik geworpen.
Herhaaldelijk ben ik gevlucht.
Zonder het te vragen, kreeg ik asiel.

Mijn inburgeren maakte

me grijs om te zien.
Kleurrijk vanbinnen
sta ik hierbuiten.

Over een zoveelste finish,
incasseer ik het leven
als winnaar,
dat is dan wel zo.

Bij mij niet uit kans,

maar uit inzet gewonnen.
Critici spoken
rond in mijn hoofd.


Ze kunnen me wat.

Kumbayah my Lord in de bus vanuit Tartu (Est.)

Naschrift: Hier stonden foto's van mij die lieten zien hoezeer 'ze me wat kunnen'. Uit reacties maakte ik op dat ze de aandacht meer dan me lief is, afleidden van de tekst en dus heb ik ze weggehaald.