Als het over dood gaat, gaat het nergens over

Laatst zei mijn kapster tegen mij:
"mensen praten niet over de dood".
Een doodgezwegen waarheid,
leek me.

Maar goed, waar gaat het over
als het over dood gaat?

Mijn eigen dood ervaar ik niet,
het is niet eens mijn einde,
heeft niets met mij te maken,
want ik leef.

Mijn leven heeft geen einde,
omdat 'einde'
een ervaringsgegeven is
en als mijn leven voorbij is,
maak ik dat zelf niet mee.

Sterven kan ik,
dood zijn niet.

Waar zouden we het dus
over moeten hebben
als we praten over dood?

Over het vermoeden vooraf
dat de dood tot iets ingewikkelds maakt?

Over anderen misschien?
De dood van anderen?
Gaat het dan niet weer over leven?
Over leven zonder hen?

Foto

Toen jij jezelf zag als kind
op de foto hoe je genoot
van een bloem uit de wind
en in de zon je ogen sloot

toen werd je plots overvrouwd
door tranen als melk aan de kook
heimwee wat heb je gerouwd
om wat lijkt dat opging in rook

toen jouw dagen nog alsmaar
werden gestapeld doos op doos
onbezorgd geluk bij elkaar
hoogstens een geschaafd knietje loos

toen jij jezelf zo weer zag
jonge vrouw nu hoe vrij je toen
speelde dag op dag elke dag
je zou dat ook nu graag nog doen

toen jij jezelf zag als kind
op de foto hoe je genoot
van een bloem uit de wind
en in de zon je ogen sloot

de Rede

Gedachten: tuimelend, tollend,
patrones over mij.

Maken me wakker, ik stap
op dompen in zuigende klei.

Wie was weer die denker, hij zag ons

gedoemd en toch vrij?

Doem is voor mij niet dan denken;

sluitende zinnen, rond op een rij.