Fenomenoloof

Blaadjes aan een klimop
tegen de achtergrond
van een bakstenen huis.
De overgang tussen één blaadje
en de ruimte erom heen
niet zo absoluut wanneer
ze grenzen aan elkaar.
Veel scherper steken ze af
tegen het rood
van de bakstenen
verderop.
Een zacht windje
doet ze bewegen
in wat lijkt het ijle
zonder eigen identiteit
die van wat erin is komt.
Geen blaadje heeft een rand
als in een kleurplaat,

ofschoon elk individu
haarscherp
van elk ander is gescheiden.
Ik kan mijn blik verstellen

er een blad mee pakken

verder van mij af of dichterbij.

En het gat waardoor het huis te zien is,

houdt op gat te zijn waar het huis begint.

De lucht erboven lijkt een kleur te hebben;

onderwijl is het dezelfde lucht

als de kleurloze rond
de blaadjes die ik denk.