Drieluik van de schaarste, 3 (opera, 10)

Het kind uit de kosmos groeit op in de wereld van het woord. 

In het Drieluik van de schaarste maakt ze kennis met economische namen.

Vandaag het middenluik: het centrale tafereel.

Kanonnen bulderen, rook walmt alom, hemelse bazuinen schallen, koren zingen bombastisch. Hier voltrekt zich het gericht over onschuld en speelsheid.
Hier wordt het geloof tot natuurwet.

Alom tegenwoordig, vroeger en dan,

dreint er de stem van notameneer,

ambtelijk gelijk een bewindsman,

meedogenloos als een kasteelheer.

Ooit jubelden koren het paean

voor Apollo: lied voor hun Heer.

Zo hoort thans het meisje uit gras, plant

en boomschors veelstemmig een doemleer:

glorie en eer van bonnetjesman.

Zelfs wat ruikt naar mos en naar herfstweer

weet van de grote bestemming: het plan!

En zingt: ‘meisje, dit kan zo niet meer.

Weet iedereen niet dat zulks is verboden?

Schaars was die narcis, een hoogst zeldzaam ras’.

Economie, sacrale methode,

zegt: ‘dat wat schaars is, hoort in een spaarkas,

is niet voor meisjes, hoe ’t je ook noodde’.

Het meisje, eerst nog dartel en bras...

‘Verdeling van goed is ten diepste een code,

nota die in een koffertje past.’

… loopt stram vandaar, als een ondode.