Paul schreef de schuin gedrukte tekst, die mij inspireerde tot het gedicht dat erop volgt.
Hierna en hiervoor bestaat niet.
De tijd had nog geen horizon
Je komt niet in een wereld van losse dingen op zich, maar in een wereld van betekenissen, van woorden en verhalen die bij de dingen komen. Op die manier ordenen we onze wereld. We doen dat door te classificeren. In een studiegids van de universiteit, in een atlas of een bibliotheek kun je dat heel goed zien. Er zijn daar vele studierichtingen, allerlei soorten kaarten, allerlei soorten boeken.
Er zijn dunne dingen (verstand, getallen, muziek, gevoelens), er zijn dikke dingen (vogels, stenen, vloeistoffen) en er zijn dingen daartussenin. Je kunt op veel manieren over jezelf en de wereld waarin je leeft, spreken. Je kunt als socioloog naar de wereld kijken, of als econoom, als medicus of als componist. In een bibliotheek is er een afdeling geschiedenis, een afdeling aardrijkskunde en, om maar iets te noemen, een afdeling vergelijkende godsdienstwetenschappen. In een atlas vind je weerkaarten, demografische kaarten, kaarten waarop bodemschatten zijn aangegeven en kaarten die de aard van het landschap laten zien. Door al die manieren van classificeren wordt er iets anders tevoorschijn gebracht; steeds komt er een andere wereld te voorschijn.
Ze zullen je zeggen, meis: ‘dit is van zus en dat is van zo.
Die stad met die lichtjes, meis, dat is Parijs en daar ligt Bordeaux.
De tijd heet niet tijd, maar luistert naar namen als Jura of Trias
terwijl je bergen en volken vindt in een atlas.
Hoor de dingen niet zingen: ze hebben geen naam en ze zwijgen.
Wat wij ook zeggen, objecten zijn wat ze zijn van d’r eigen.
Geboren als mens, meteen ook de zoveelste magiër, want kijk:
je benoemt en je duidt steeds je eigen gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.