Memoires van een thuisloze (12)

Vroeger wilde ik liever geen vriendjes thuis over de vloer hebben. Hij kon zo raar doen. Op een keer was ik met mijn beste vriend bij ons achter in de tuin een grote metalen bak aan het inrichten als sloot. We hadden stekelbaarsjes gevangen en we wilden graag dat ze zich thuis zouden voelen. Ineens kwam mijn vader naar buiten met uitpuilende ogen en gespreide armen en met het volume van een dorpsomroeper declameerde hij de bijbelse woorden van Jezus laat de kinderkens tot mij komen en verhindert ze niet, als een soort van relihumor, vermoed ik. Als kind in het bijzijn van je vrienden word je er in elk geval niet blij van. Ik schaamde me dood.

Mijn vader had voor mij een toekomst uitgestippeld ‘gelijk die van den apostel Paulus, verkondigende het Woord des Heeren’. Hij zag het al helemaal voor zich dat ik het evangelie zou gaan brengen naar de laatste onontdekte stammen in de oerwouden van Latijns-Amerika of dat ik ooit vrijmoedig midden op de Sodom-en-Gomorra-achtige Amsterdamse Wallen drugsverslaafden en hoerenlopers zou oproepen tot bekering. Ik kreeg van hem een boekje cadeau; het ging over ene dominee Wurmbrand die in de Sovjet-Unie was gemarteld om Christus’ wil. Dat was voor mijn vader het enige en ware heldendom. Hoon en gevaar voor eigen leven vanwege mijn inzet voor het Koninkrijk des Heeren zouden voor mij een heroïsche status moeten opbouwen. Hij zou uiteindelijk duizend maal duizendmaal trotser op mij zijn geweest als ik zou zijn gecrepeerd aan een kruis, erop gespijkerd door christenhaters, dan hij feitelijk was met de geloofsafvallige die hier tegenover u staat.
Ik ben het met u eens dat een vergelijking met verblinde moslims die hun kinderen laten behangen met bommen om zich ermee op een marktplein tot ontploffing te brengen gemakkelijk te maken is. In allebei zit een principe van zelfopoffering voor de godheid en het eraan gekoppelde heldendom van de martelarenstatus. U wilt daar nog even op doorgaan? Nou, als u het mij vraagt, zijn er ook belangrijke verschillen aan te wijzen. Ja, inderdaad, je laten kruisigen levert maar één dode op. En evangeliserende christenen gaan de straat niet op om dood en verderf te zaaien, dat is ook waar. Ze zijn er net als ontploffende moslims van overtuigd dat ongelovigen de hel verdienen, alleen verwachten ze de executie van het vonnis van Jezus, op de dag dat hij komen zal om over de levenden en de doden te oordelen. Zo staat het trouwens ook in de koran hoor, mensen kunnen met een gerust hart het beulswerk aan Allah overlaten, hij is daar net zo vindingrijk en pervers in als zijn christelijke collega. Van de andere kant.., er zijn ook maar zat christenen geweest die niet konden wachten tot taferelen zoals je die ziet op schilderijen van Hans van Memling of Jeroen Bosch werkelijkheid zullen worden. Ze hielpen net als moslimterroristen alvast medemensen om zeep op beschuldiging van ongelovigheid of ketterij of gewoon omdat het heidenen waren, dat was al reden genoeg. Ach, mevrouw, u kunt mij beter afstoppen als ik eenmaal op dit spoor zit.

Hans van Memling - Het laatste oordeel (1467-71) Bron: http://www.statenvertaling.net/kunst/grootbeeld/309.html

Soms komen er in 'Memoires' elementen voor die ik overduidelijk heb ontleend aan belevingswerelden waarmee ik vertrouwd was of ben. Toch is dit absoluut een fictief verhaal.