Memoires van een thuisloze (10)

Maar goed, u was nieuwsgierig naar mijn financiën. Zij verdiende een vet salaris, twee keer zoveel als ik en ik verdiende ook niet slecht als kapitein op een binnenvaarttanker. Ja, u zou gelijk kunnen hebben, dan ben je vaak van huis dus dan hadden we geen gelegenheid om ruzie te maken, maar dan moet u weten dat ik week op week af voer, dus ik was telkens een hele week weg en dan weer een hele week thuis. Zesentwintig weken per jaar fulltime beschikbaar voor de sehnsucht van het rondwoelen in die ander omdat je daar begeert te vinden wat in jezelf ontbreekt. Nou ja, niet fulltime, daar heeft u een punt, maar ik bedoel maar: bij wijze van spreken, begrijpt u? Nergens ervaar je afstand scherper dan aan de kloof van het verlangen naar die ene persoon die er voor jou toe doet. Het is niet voor niets dat ik op een plein leef, daar zijn de afstanden groter. De overkant is verder weg dan in een straat. Ze kwam hier laatst een keer naar toe. In haar ogen las ik het aanhoudende afscheid. Altijd verlang ik naar haar. Ik zou willen dat ze nooit meer kwam, maar dat zei ik haar niet. Ze is nu met een voormalige collega van mij, een lul van een vent. Maar zie: hij praat met haar over al die dingen waarover ik niets te zeggen had. Wassen, koken, eten, stofzuigen, werken, de kost verdienen, ramen zemen, op visite gaan: het zijn dingen die moeten gebeuren, punt. Zo is een huis bedoeld om in te wonen, een auto om mee te rijden, geen van allen zijn het onderwerpen voor een gesprek met mij, wat een ander heeft of heeft gedaan al helemaal niet.

Ik noem mezelf thuisloos terwijl ik toch een flat bewoon en u wilt weten hoe dat nu precies zit? Het antwoord daarop is eenvoudig. Ik woon op de markt, ik heb onderdak in mijn flat, maar thuis ben ik nergens in deze wereld. Als ik al een thuis heb dan is het een spookhuis, een schim van alle zin, trillend als een luchtspiegeling, ver, mijlenver van de voorkant van mijn bewustzijn dat nu met u spreekt. Thuisloos ben ik, omdat ik nergens pelgrims vind die met mij op weg lijken naar dit spookhuis, deze schim. Alleen tussen niemand en niets word ik in weerwil van mezelf en mijn drift – vergeef mij de scheepvaartterm – geleefd door tragiek. Ik ga niet, ik moet gaan. Lekkere koffie trouwens, fijn dat u die meegebracht heeft.

De memoires van een thuisloze vormen een doorlopend verhaal. Het is opgebouwd uit gloednieuwe teksten en vernieuwde versies van teksten die ik al eerder voor een beperkte kring van lezers publiceerde. Ik breng op deze plaats met onregelmatige tussenpozen stukjes van deze vertelling - in afwijking van de andere teksten in deze blog - zonder foto's.