Memoires van een thuisloze (11)

Gisteren zei ik u dat ik een verhaal wilde vertellen over een kind dat ik vond. Het gaat over een ontmoeting in de polder achter het huis waar mijn vrouw en ik woonden, een ontmoeting met een meisje. Ik heb het al wel eens eerder aan mensen verteld. Toen ik meer dan eens reacties kreeg in de trant van ‘gadver, zo’n vreemde vent met zo’n klein meisje’ ben ik ermee gestopt om het te vertellen. Nu het in de krant komt, vertel ik het graag nog een keer. Al is het maar om naast al die recente gruwelverhalen over misbruik een mooi verhaal over een man en een meisje neer te zetten. Want dat is het werkelijk, het is een wondermooi verhaal. Het heeft de scheerlijnen van mijn tent doorgeknipt. Dat ik uiteindelijk hier ben komen wonen, daartoe was dit verhaal de eerste aanzet. Op de dag dat het me overkwam, was ik, ja, hoe zeg ik het zo dat het benadert wat ik voelde? Alles in mij kolkte van haat en verdriet en zelfmedelijden. De duivel had mij met al zijn misleidingen stevig in zijn greep. Ik voelde me afgewezen en miskend, alleen en onbegrepen. Ik vervaalde door de lege avonden op de bank naast mijn vrouw en er was weer iets voorgevallen tussen mijn vader en mij. Wat een gedoe is dat toch tussen mensenkinderen en mensenouders. Het lijkt me sterk dat er ook dieren zijn die daar zo moeilijk over doen. Een koe kalft, het kalf graast al snel met de kudde mee en voor je er erg in hebt, weten moeder en dochter niet meer wat ze met elkaar te maken hebben gehad terwijl de stier-kalfrelatie al gesmoord werd in de zaaduitstorting. Of zwanen, dat zijn toch trouwe vogels. Na een jaar jagen ze hun jongen weg. Opzouten, wij gaan een nieuw gezinnetje stichten met nieuwe kuikens. Nou, en dan vertrekt zo’n juveniel. En ik, mensenkind dat ik ben? Ik heb altijd erkenning gewild van mijn pa, dat ie trots op me was, of me toch minstens zou nemen zoals ik ben en dat soort onzin. Waarom zou ie dat moeten doen? Kansloos was het in elk geval. Mijn diagnose is dat hij aan godsdienstwaanzin leed.

Soms komen er in 'Memoires' elementen voor die ik overduidelijk heb ontleend aan belevingswerelden waarmee ik vertrouwd was of ben. Toch is dit absoluut een fictief verhaal.