Memoires van een thuisloze (9)

Er wordt weleens beweerd dat mannenhersenen afdalen in hun ballen van zodra ze een aantrekkelijke vrouw in het vizier krijgen, wel daar zit misschien best wat in. Maar vlakt u dan de vacuümwerking van uw baarmoeder ook even niet uit. Het woord ‘redelijkheid’ vervluchtigt als de schaduw van een wolkje op kokend zand vanaf het moment zelf dat een vrouw de zuigeling van een seksegenoot tegen haar buik heeft mogen houden. Tuurlijk, anticonceptie heeft voortplantingsmechanismen het voorkomen gegeven van de vrijheid om al dan niet een kind te nemen. Niets is bedrieglijker. Lustige donkerte is de bakermat van elk seksueel organisme. Als een man zijn vrouw bekent, zoals de Statenbijbel dat zo mooi uitdrukte, dan geven man en vrouw zichzelf weg, dat is onomkeerbaar. Oh nee, ze geven zich niet aan elkaar, ze besteden zich uit aan de toekomst, naar hun voortbestaan in wat zij zelf niet langer zijn. Ik ben mijn voorouder uit het jaar duizend en ik ben het niet. Dichterbij de buitenkant van zichzelf kan een mens niet geraken dan in het reiken naar zijn vlees en bloed buiten zijn eigen lichaam. Diezelfde levensdrift kolkte uiteraard ook in mij, maar ik had een Überich als een bilboard met daarop de schreeuwerige boodschap ‘DNA-streng afsnijden!’ Het was mooi geweest, genoeg verwijderd bestaan, genoeg zoeken naar een gat in de heg van het paradijs, genoeg ontgoocheling tussen de generaties al sinds Adam en Eva. U begrijpt, dat matchte niet zo best met de kinderwens van mijn vrouw. Toch, de tijd breekt aan dat je uitgeruzied bent. Het zwaarste argument is op het laatst zo vaak te berde gebracht dat het een cliché geworden is. Ja, dat weten we nu zo langzamerhand wel, verzucht de een of de ander zonder zich nog op te winden. Je ziel is verdroogd, alle tranen eruit gebloed. Jouw lichaam en het hare vinden elkaar af en toe nog in het echtelijk bed, soms zelfs in het donker, kolkend bloed verandert in periodieke behoefte aan bevrediging. Dofheid, mevrouw, dofheid die aanhoudt tot aan die eerste scheut van afkeer. Maar nee, dat kan niet, ze is je vrouw, hij is je man. De tv entertaint jullie gezamenlijke debacle uit jullie hier en nu naar een vage achtergrond ergens achter de bank waarop je poseert. Je huwelijk is niet mislukt, welnee. Maar dat is het wel en samen ga je naar een relatietherapeut en laten we ons nog een kans geven, al die jaren samen, weet je. Op een dag heb ik gezegd dat ik het geklungel zat was. Ik wilde scheiden en zij wilde dat als het erop aankwam ook, al sputterde ze eerst nog tegen. Het valt niet mee om toe te geven dat de afgelopen eenendertig jaar niet zullen uitlopen op veilig voor elkaar zorgen op je oude dag, want ja, kinderen waren er niet. Dat heeft ze me nooit vergeven.

De memoires van een thuisloze vormen een doorlopend verhaal. Het is opgebouwd uit gloednieuwe teksten en vernieuwde versies van teksten die ik al eerder voor een beperkte kring van lezers publiceerde. Ik breng op deze plaats met onregelmatige tussenpozen stukjes van deze vertelling - in afwijking van de andere teksten in deze blog - zonder foto's.