Memoires van een thuisloze (3)

De memoires van een thuisloze vormen een doorlopend verhaal. Het is opgebouwd uit gloednieuwe teksten en vernieuwde versies van teksten die ik al eerder voor een beperkte kring van lezers publiceerde. Ik breng op deze plaats met onregelmatige tussenpozen stukjes van deze vertelling - in afwijking van de andere teksten in deze blog - zonder foto's.

MEMOIRES VAN EEN THUISLOZE

Haha, u kijkt verschrikt. Een kwartier geleden had u nog zo’n typische, achterdochtige ik-moet-de-(het-kan-niet-anders-zijn-dan-negatieve)-waarheid-uit-hem-boven-halen-Tronie, waarmee alle journalisten behept zijn. Jullie lijken altijd twee auditieve systemen tegelijk ingeschakeld te hebben; eentje registreert wat er gezegd wordt, het andere scant elk woordje op aanknopingspunten voor gewroet naar een nog onbekende leugen. Went u er maar aan. Alles wat ik zeg, is meerzinnig. U kunt tekeergaan als een mol in rulle grond. Afijn, waar was ik… Wat zegt u? Oh, ja, hoe ik als filosoof geboren werd.
            Mijn vader en zijn mannenbroeders hadden Satan gezien in mij. Op een nacht, ik was een jaar of 11, maakten ze mij wakker. Het is een onvergetelijke ervaring, weet u, om als 11-jarige te worden wakker gemaakt alsof je een crimineel bent die van zijn bed wordt gelicht. Ze schenen me met felle zaklampen in het gezicht. Opstaan moest ik, niet zeuren, opstaan en snel een beetje. Sorry dat ik moet lachen, het is helemaal niet grappig. Het komt door de zenuwen. Het verhaal dat ik u ga vertellen, is hierbinnen in mij het verhaal van de felle lichten. Alles wat nog volgt, steeds schijnen die zaklampen in mijn ogen. Mijn vader en zijn mannenbroeders waren achter het licht. Het zou mij niets verbazen als toen een metafysicus in mij is geboren, hier, achter de ramen van mijn ogen. Ik kon niet zien wat er echt aan de hand was. Ik werd verblind. Het ging uiteraard wel om de waarheid, de waarheid achter de handen met de lampen. We gingen in optocht door ons huis; de trap af de gang en de keuken door, de tuin in. Ik liep voorop, de lampen zweefden achter mij. Het kwam niet eens in mij op te vragen wat er aan de hand was, wat we gingen doen, waarom ze mij midden in de nacht wakker maakten. Net of ik het allemaal al wist, maar dat het er niet toe deed. Wat er toe deed, was de waarheid achter de lampen. Het was óók mijn vader die daar liep. Er stond een kantoorgebouw achter in de tuin; daar gingen we heen. In het gebouw was een gang met aan één kant drie deuren, aan de andere kant één. Mijn vaders stem vanachter het licht beval me de tweede deur rechts te nemen. Daar was het licht witter dan wit. Er stonden vier fel schijnende bouwlampen op stokken, in elke hoek van de ruimte één. Aan het plafond brandde de tl-verlichting. Er was verder niets in die ruimte dan een krukje waarop ik plaats moest nemen. Ik moest plassen. Ze deden me een blinddoek om. Ik had het zak- en bouwlampenlicht geabsorbeerd, de wereld leek bloedrood te kleuren. Als ik stil bleef zitten, zeiden ze, zouden ze mijn armen niet op mijn rug binden en geen prop in mijn mond doen. Ik had het helemaal zelf in de hand. Toen begon er eentje Bijbelteksten op te zeggen. Daarna was er een die vertelde dat we in de naam van de Heere Jezus Christus bijeen waren en dat de Heere onze God, de Heere één was. Ik weet niet of u iets weet van het christendom sowieso? Nee. Tja, dan zal het voor u lastig zijn om in te stappen in dit verhaal en voor mij lastig het te vertellen. Dat is de makke van mijn leven, de afstand. Ik ben uit het normale maatschappelijke verkeer gestapt, precies om deze reden. Als er dan toch afstand is, dan liever vanachter mijn vensters op een marktplein. Dan denkt u tenminste dat ik buiten ben en ik denk dat ik vrijer ben dan dubbel binnen of driedubbel. Hoe gelaagd is een mens niet binnen? Of bent u buiten uzelf?
            Het is niet gek dat u dat niet weet. Zal ik verder vertellen? Een aantal teksten die ze reciteerden, kan ik zo nog opdreunen. Ik heb ze achteraf opgezocht. Die nacht heeft mij gemaakt, dus ik heb er de bijzonderheden geheel en al van willen kennen. Sedert die nacht woon ik hierbinnen en zijn jullie en is de hele wereld daarbuiten. De afstand is toen ik mijn leven gekomen. Ik kan nooit meer iets met anderen gemeen hebben. Ik denk anders, heb andere vragen, kijk vanuit een ander perspectief. Een vreemde ben ik geworden, een vreemde in een huls met ramen.