Memoires van een thuisloze (4)

De memoires van een thuisloze vormen een doorlopend verhaal. Het is opgebouwd uit gloednieuwe teksten en vernieuwde versies van teksten die ik al eerder voor een beperkte kring van lezers publiceerde. Ik breng op deze plaats met onregelmatige tussenpozen stukjes van deze vertelling - in afwijking van de andere teksten in deze blog - zonder foto's.


MEMOIRES VAN EEN THUISLOZE

Afijn, een stem zei deze tekst: Iedere geest, die belijdt, dat Jezus Christus als mens gekomen is, komt van God. Iedere geest die dit niet belijdt, komt niet van God, dat is de geest van de antichrist, waarvan u hebt gehoord dat hij zal komen en hij is nu al in de wereld. Ze stonden om mij heen, voor mijn gevoel nog niet heel dichtbij. Ze baden het Onze Vader en na het gezamenlijke amen hoorde ik hoe de mannen de kring om mij heen kleiner maakten. Er was ineens een stem vlakbij mijn oor, ik voelde de adem ervan verstrijken en ik dacht: wat stinkt die man uit zijn mond.

Of ik – Andreas de Munck - beleed dat Jezus Christus de Zoon was van de Allerhoogste God en dat Hij op aarde gekomen was als mens? Ik wist het niet. Jezus Christus als mens? Hoe kon ik dat weten? En weer  was daar die stem bij mijn oor, dezelfde vraag. Ik wist het echt niet, ik wist het verdomme niet. Hoe kon ik zomaar ja zeggen? Zat die man achter mij op zijn knieën? Ik vroeg of ik mocht gaan plassen. Ik moest zo nodig. Maar ze gaven daar geen antwoord op. Ze begonnen weer Jezus-spreuken op te zeggen, handen werden op mijn hoofd gelegd, steeds zwaarder werden ze. Ik voelde hoe handen zich op handen stapelden. Ik schrok me rot toen een van hen onverwacht brulde: In de Naam van Jezus Christus, in de Naam van Hem, de Zoon van de Allerhoogste God die u heeft overwonnen en met u de dood die de vloek der zonde is, in Naam van Hem, maak u aan ons bekend! Ze schreeuwden nog meer van dat soort formuleringen. Die bulderende stem wilde weten hoe de duivel heette, hoe hij was binnengekomen. En toen begreep ik het pas, ze waren de duivel uit mij aan het verdrijven! Hun geschreeuw was niet aan mij geadresseerd, maar aan het legioen duivels in mijn binnenste. Om mij heen mompelden stemmen onophoudelijk Jezus’ naam en ze baden om de bescherming van zijn bloed. De duivels in mij hielden zich stil. Ik zei zelf ook niets, wat zou ik moeten zeggen? Waarom hadden ze mij eigenlijk geblinddoekt? God, wat was ik bang.

Moment, ik neem even een slok water. Ik vertel dit verhaal niet elke dag…
… Het geschreeuw ging door en toen het van het ene moment op het andere ophield, was de stilte bijna nog angstaanjagender dan het geschreeuw van zo-even. Ik hoorde mijn vader en zijn mannenbroeders de kamer uitgaan. Mijn nek deed zeer, ik moest huilen, door mijn tranen werd de blinddoek nat, dat schrijnde aan mijn wangen. Ik durfde hem niet af te doen, ik was bang van het felle licht. In de belendende kamer hoorde ik mijn vader en zijn mannenbroeders  mompelen. Toen ze terugkwamen, zei ik wéér dat ik moest plassen. Ze deden net of ze me niet hoorden. Daar was weer die ademhaling, die stem, walgelijk. Het gesodemieter begon van voren af aan. Bijbelteksten, spreuken, het Onze Vader. Nooit leek ie op te houden, die stem. Het ging maar door. En ik vroeg weer of ik mocht plassen, ik moest er niet aan denken dat ik het in mijn broek zou doen waar de mannenbroeders bij waren.