Memoires van een thuisloze (6)

MEMOIRES VAN EEN THUISLOZE

Godskanonne, dat was me wat. Afijn, nu weet u het. Zo komt het dat ik een rare, een andersdenkende ben geworden, een filosoof. Snel ratelende jongemannen in quasiwetenschappelijke primetimeprogramma’s op tv, dat zijn geen filosofen, net zo min als dik betaalde, in pak met stropdas gehesen referenten en hun elegant bemantelpakte coreferentes aan wiens lippen honderden conferentiegangers hangen. Voor een filosoof is er geen applaus. Een filosoof staat buiten in zijn eigen binnen en hij wijst aan. Een filosoof moet niet begrepen willen worden. Hij doorvorst en blijft een mysterie, veeleer gevreesd dan populair. Niemand verstaat hem want de ramen zijn gesloten. Niets trillends gaat hem voorbij, als een eierdoos vangt hij alles op. De plankenvloer van zijn zolder kraakt onder het gewicht. Hij kan er alle kanten mee op. Niemand volgt hem. De mensen kijken. Angstwekkend dichtbij zijn ze soms en dan zegt hij het en ze wijken terug als voor een walm van parodontitisadem.
Vanaf die nacht ben ik op zoek geweest naar de wereld, naar de mensen achter de lampen. Ik vind ze niet. Soms vind ik een kind, daar kan ik u nog een mooi verhaal over vertellen. Morgen? Ja, ik begrijp dat u weg moet. Mensen verschuilen zich, eenieder achter zijn of haar eigen lamp. Hoewel ik soms denk dat ze leeg zijn van zichzelf, dat ze niets te verbergen hebben. Zo negatief wil ik echter niet zijn. Op dit plein ben ik langzamerhand uitgegroeid tot een bezienswaardigheid, een trekpleister voor Westbrabanders en Zeeuwen. Allemaal gaan ze anders met me om. Er zijn er die vragen me om raad, die zien me als een Indiase sadhoe en op een bepaalde manier ben ik dat ook wel, er zijn er die weten alles beter dan ik, die komen me beleren, er zijn er die staren me aan, zij draaien om me heen. Ik sta werkelijk buiten alle maten en ik wil graag iedereen binnen nodigen. Mensen komen, toch blijf ik alleen, de deur is weg, ik woon in het huis van Lot. Niemand ziet mij en ik zie de mensen wel, ze zijn alleen zo ver verwijderd. En nu bent u gekomen, nu kom ik in de krant. Ik lees geen kranten meer sinds ik op de Grote Markt woon, u kunt dus schrijven wat u wilt. Hoeveel wilt u eigenlijk weten? Moet het een paginagroot artikel worden? Als het een boeiend verhaal is, maakt u er een feuilleton van, juist. Wanneer beslist u daar dan over? Met uw vragen ga ik niet mee. Ik wil mijn eigen verhaal vertellen. Haakt u desnoods ergens halverwege af? Komt u elke dag of wekelijks naar mij luisteren? Hoe opent u uw verhaal na mijn duiveluitdrijfrelaas? Hoe gaat uw artikel of feuilleton heten? U ziet wel, zegt u. Ik moet maar gewoon mijn verhaal vertellen. Dat is buitengewoon fijngevoelig van u, dat hoort men dezer dagen niet zo vaak: vertelt u maar gewoon uw verhaal. En u gaat werkelijk luisteren? Niet bevooroordeeld of selectief, niet binnen een format? U neemt alles op, maakt piketpaalkrabbeltjes in uw notitieboekje en maakt er achteraf een verhaal van. Klinkt goed. Zal ik de krant waarin ik kom te staan dan toch maar kopen? Wat trouwens als ik u van alles wijsmaak? U ziet het zo: mijn verhaal is mijn verhaal, gelogen of niet. Het begint erop te lijken dat u een merkwaardige uitzondering in het land der toehoorders bent. Ja, graag tot morgen.

De memoires van een thuisloze vormen een doorlopend verhaal. Het is opgebouwd uit gloednieuwe teksten en vernieuwde versies van teksten die ik al eerder voor een beperkte kring van lezers publiceerde. Ik breng op deze plaats met onregelmatige tussenpozen stukjes van deze vertelling - in afwijking van de andere teksten in deze blog - zonder foto's.