Mijn dood (1)

Vatra Dornei, Roemenië, 19-09-2010, 15h05

Over de dood wil eigenlijk niemand nadenken, laat staan het erover hebben. Gek eigenlijk, over toekomstplannen praten we graag. Nu ja, misschien komt het doordat we allemaal doodgaan. Beetje saai:
-  ‘Hé, weet je wat ik over een tijdje ga doen? Ik ga dood!’
-  ‘Wow, vet! Ik weet het nog niet zeker, maar misschien ga ik dat ook nog wel eens doen.’

Beetje onwerkelijk ook. Er valt niets over te zeggen, dan dat we die toekomst delen. Op commerciële zenders is er wel regelmatig iets over te doen. Daar babbelen paranormale kinderen, beginletterende Amerikaanse mevrouwen en Schotse meneren met een funny accent allemaal met geesten van overledenen. Hoge kijkcijfers maken de dood lucratief.  Het gaat om wat er na de dood komt! De een denkt als levend wezen in een ander omhulsel opnieuw een tijdje op aarde te gaan doorbrengen, weer een ander gelooft dat hij in een eindeloos hiernamaals zal verblijven en de vader van Jan Siebelink beleefde een kwellend sterfbed omdat hij stierf van angst voor het hellevuur. In mijn werk kom ik heel wat jonge mensen tegen die geloven in iets vaags na de dood, ze weten het niet precies. En een hel? Een oordeel over de levenden en de doden? Nee, daar hebben ze niets mee.

Dat we dood gaan, hebben we gemeenschappelijk en dat niet alleen, ook verlegenheid met het levenseinde verbindt ons al sedert de tijden dat we mensen werden. Onder de oudste cultuuruitingen zijn die rondom de dood prominent aanwezig: grafheuvels, witgekalkte schedels gezamenlijk in cirkels begraven, gehurkt ter aarde bestelde terracottakleurige skeletten. In de huidige cultuur hebben we de dood buiten de grenzen van de bewoonde wereld in quarantaine gedaan. Ergens in een bos is een crematorium, omringd door grafstenen bovenop de doden die niet verbrand wensten te worden. In het donker durven mensen er niet langs te fietsen en al helemaal niet om middernacht.

(Wordt – in tegenstelling tot het leven na de dood – vervolgd)