Mijn dood (2)

Markiezenhof, Bergen op Zoom, 23-03-2012, 17h14

(vervolg van ‘De dood (1)’)

In het dorp van mijn kinderjaren eiste de dood een positie op, met statig wandelende, zwartgeklede begrafenistochten die het dagelijks leven doorkruisten, voorop de baar door mannen met hoge hoeden voortgeduwd, het verkeer dat tot stilstand kwam, de kerkklokken die over de huizen beierden, voorbijgangers die eerbiedig zwegen, hun pet of hoed afnamen en stiekem naar de rouwenden gluurden, een fluitende merel en het geklos van schoenen op straat de enige geluiden: geen kind van deze tijd dat zich er nog iets bij voor kan stellen.

Ikzelf heb veel met mijn dood, maar dan als dood. Ik zal er vaker over bloggen. Weten dat ik doodga, ontbelangrijkt me een beetje. Niemand hoeft zijn leven op te offeren om mij te redden. Is mijn tijd daar, dan stop ik met leven. Verhalen over een carrière als dode lopen bij mij dood op een gebrek aan arrogantie. Mijn ‘ik’ is er voorzover en zolang ik er ben. Da’s mooi en mooi genoeg. Dood zijn kan ik niet omdat er dan geen ‘ik’ meer is dat sowieso iets zijn kan. Leven kan ik wel en dat doe ik dan maar zo grondig als ik kan.

Vanmorgen dacht ik aan ‘er niet meer zijn’ tijdens het uitruimen van de vaatwasmachine, een vooruitblik geboren uit herinnering. Ik zag al dat servies: grote platte borden, boterhambordjes, mokken, kop en schotels, limonadeglazen, een wijnglas, pannen, bestek. Ooit is dit huis leeg, dacht ik toen. Dan ben ik er niet meer en Helma is er niet meer en dan komen onze kinderen en die zoeken al deze spulletjes uit.

‘Oh ja, die beker, daar dronk ik altijd uit, die wil ik nog wel graag hebben’.

‘En dit? Heb jij hier nog belang bij?’

Ze bestellen een container waarin alles wordt gemikt wat niemand hebben wil. En eens gaan ook zij dood en als hun huis dan wordt leeggeruimd, is er niemand die nog weet waarom je die oude beker zou willen bewaren en zo verdwijn ik definitief.