Wegkijkleving

Notitie vooraf: ik ken mensen
voor wie onderstaande tekst opgaat.
Voor hen is ie geschreven.

In een wereld vol vreemden;

in een samenleving waarvan je
je afvraagt of er nog een andere
bindende factor is
dan beledigen, kwetsen
en zelfs bedreigen en geweld plegen.

In een maatschappij gereguleerd

door mensvijandige instituties
en volksvervreemdende regelingen
want altijd net wel ten nadele
en nooit ten voordele van jou
en je situatie geldig.

In een omgeving waarin het stil is

wanneer je geliefden er niet zijn
- het konijn en de katten zijn blij
met wat je ze geeft, maar de buurman
had het ook mogen doen –
in zo’n werkelijkheid worden mensen
geboren en soms (of vaak, dat weet ik niet)

groeien ze er op

en vinden ze er hun plek niet,
geen mensen om hen heen
voor wie ze er elke dag toe doen.

Zelfs geen huis,

een plek met muren, een vloer
en een plafond:
een aanlegsteiger, veiligheid.

En de mensenmassa loopt door, gehaast;

we moeten dit nog doen en daar nog zijn
en dan nog: al die ellende,
wat kunnen we er helemaal aan doen?
Iedereen heeft kansen toch?

En de loketten zijn gesloten

of morgen weer open of
- sorry – dit is ons pakkie ân niet
en de aanvankelijk vriendelijke mevrouw
wordt zakelijk en de volgende dag
is ze vervangen en – nee, helaas –
niet bereikbaar.

Je zou maar alleen staan in een zo

van zichzelf verlaten samenleving
als de onze.
Je zou maar aangewezen zijn
op de onpersoonlijke
ongenadigheid van de
samengeraapte wegkijkleving
en niemand hebben van wie je weet:
hij of zij zal treuren als ik er niet meer ben.