 |
| Kopje koffie met een kletsmajoor |
Opmerkzaam probeer ik de smaak van het roomboterkoekje te proeven.
Het lukt alleen bij de eerste hap, met hulp van mijn scheutige speekselklieren.
Dan breken mijn gedachten erdoorheen en ben ik het koekje in mijn mond alweer vergeten.
Lezer, probeer het eens:
niet langer dan de tijd die je nodig hebt om een klein
koekje op te eten zodanig je aandacht erbij te houden dat je zeker weet dat je
tijdens het eten uitsluitend en alleen met je aandacht bij het koekje in je
mond bent gebleven: bij de smaak, bij de hardheid of zachtheid, bij de
aanraking van het materiaal met je tong, je gebit, je gehemelte, je wangen, je
keel, je slokdarm, bij de geluiden van het kauwen en slikken, kortom bij het
eten van het koekje en nergens anders bij.
Wie het lukt, mag het melden.
En vertel er ’s bij hoe je dat voor elkaar hebt gebokst?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.