Memoires van een thuisloze (18)

Vaak zag ik kinderen spelen in de buurt. Aimy heb ik er nooit bij gezien, vóór die wonderlijke ontmoeting niet en naderhand, toen ik af en toe een beetje naar haar uitkeek, ook niet. Wat denkt u, is het heel gek om aan een engeltje te denken? Engelen worden niet gebeamd, dat weet ik ook wel. Sinds Aimy ben ik er toch maar mooi van overtuigd dat ze wel bestaan. Ze kunnen zich tonen, plotseling verschijnen. Ze zijn mensen, gewone mensen om te zien. Daar houdt het op, weet u, de vergelijking met gewone mensen. Iedereen die Aimy en mij daar bij die sloot gezien zou hebben, zou een man met een kind gezien hebben, een vader met zijn dochter of een vieze ouwe kerel met een klein meisje. Niemand zou de verkommerde ziel gezien hebben die ik was, niemand zou de genezende aanraking hebben waargenomen die uitging van samen kind zijn, stekelbaarsjes zoeken, spelen in een eindeloze hemelbranding. We verbleven die middag onder een onzichtbare koepel.

Hel en duivels, wat was ik eerst nog kwaad, niet aflatend in opstand tegen alles, verstrengeld met het schema van de bezoedelde jaren. Commentaar op alles, vallende kiezels, tuimelende gedachten. Ik vraag me weleens af hoeveel ruzies, arbeidsconflicten, echtscheidingen, mishandelingen en zelfs burgeroorlogen er ontstaan zijn in de voorgeborchten van depressies? In de satanische stormen van mijn psyche sliep ik in een fladderende tent. Die dag knipte Aimy de scheerlijnen door, dat zei ik u al. In de geestelijke slipstream doorzag ik hoe ik kinderlijk het onderscheidingsvermogen miste. Het was heus niet ineens over, zo gaan die dingen niet. Ook zonder scheerlijnen kan een tent nog wel een poosje blijven staan. Het was een begin, een bliksemschicht, een eerste verandering van perspectief. Bij wijze van spreken werd ik ingeschreven in een cursus ‘niet herhalen’. Zeker, deze vertelling is ook een soort van herhaling. Maar ook niet, weet u, maar ook niet.

Huh? Wat zegt u? Neem me niet kwalijk, ik was even in gedachten. Waarom ook niet, wilt u weten. Nou, dat zit ‘m in de aard van verhalen. Je kunt nooit twee keer hetzelfde verhaal vertellen. Nee, zelfs niet als je het voorleest uit hetzelfde boek. Een verhaal vertelt zichzelf niet, dat is het hem. Verhalen vinden plaats tussen ‘laten we het de tekst noemen’ en de lezer, kijker, toehoorder. Voor mij is dit verhaal ook nieuw, net als voor u en gisteren zou ik het anders verteld hebben. Ik wist niet dat de dingen pasten in mijn leven zoals zij zich nu tonen. U en ik, wij zitten samen in een avontuur. Uzelf gebruikte de mooiste metafoor: buiten spelen. Vind u dat nou niet leuk? Het is niet zo simpel dat ik u mijn levensverhaal vertel. Biografieën bestaan niet. We zullen moeten afwachten waarheen dit ons voert, ik net zo goed als u. En dan zijn we bij uw vraag van vandaag.