Memoires van een thuisloze (19)

Ik denk ontzettend veel aan kind zijn. Het is dwaas dat ik het heb opgegeven en het is onzin te beweren dat ik niet anders kon. Alles kan anders. Wanneer ik als kind op een nieuwe plek kwam, was alles anders, anders dan nu. Nu bezie ik de dingen, zij verschijnen aan mij, ver weg, ook al bevind ik mij er middenin. Ik weet nog, bij Japke van Jetje, het huis aan de dijk langs de afgedamde Maas. Geheimnisvol fluisterden de stenen, de muren, het dak van riet lag in het verlengde van het grijze asfalt aan onze voeten. En het was stil, overdag was het zo heerlijk stil. In de stilte kan er van alles gebeuren, veel meer dan in de drukte; daar gebeurt alles al. De vogels waren andere vogels dan die van nu. Ons spel paste daar precies in en ik hoefde nooit iets te bedenken. Het ging zoals het ging. Ik hoefde er ook nooit meer weg. Er was geen tijd waarop ik dit of dat moest gaan doen. En als we weer gingen, dan fietsten we door een uitgestrekt land waarvan de horizon niet het einde aankondigde maar een lied zong, een hymne van uitzicht, van belofte. Het vanzelfsprekende landschap van boeren en uiterwaarden met in de verte de rivier, alles was dichtbij omdat het nooit bestond of was. De verte en ook de hemel, ze waren niet ver verwijderd met hun ontelbare kleuren groen en bruin en blauw en wit. Wind in mijn haren en ik reikte en was in hen. Er was iets van altijd hetzelfde, iets van ononderscheidenheid en geen vreemde gedachten in mijn hoofd. Vreemde gedachten komen van vreemde mensen. Ze hebben mij geleerd dat de mens in zonde ontvangen en geboren is, niet in staat tot iets goeds. Met andere woorden: wij zijn genetisch slecht. U vraagt naar mijn kinderjaren en dan is het eerste dat bij mij opkomt: er waren slechte kinderen. Ik denk dat ze al verrot waren op het moment dat hun moeder ze de wereld inperste. Wie weet, is hun morele cortex geplet onder de druk van een te nauw geboortekanaal. Aimy kon als engel verschijnen, bij ons om de hoek woonde Sappe Tak en hij verscheen als duivel. Wat een etterbuil was dat. Als kinderen onschuldig zijn, dan zijn volwassenen het ook. Het kwaad grijnst, of het nu door kleine of grote mensen wordt bedreven. Kwaad is alles wat in woord of daad het eigene van het andere miskent. Kanker is er een heel concrete verschijningsvorm van, ook helemaal in het begin, als het nog maar één celletje is. Kwaad woekert, verdringt en overheerst. Bezit is ook zoiets. En Sappe Tak. Sappe gooide een trottoirtegel op mijn vingers.