Memoires van een thuisloze (20)

Ik zat te spelen in de zandbak van de kleuterschool en daar was hij ineens, met zijn trottoirtegel. Hij was tamelijk dik, maar ook nogal groot. Hij had een zultkop, zijn gemene ogen verzonken achter bolle wangen. En borstelig haar had ie. Hij stond daar gewoon met die tegel voor zijn buik en keek op mij neer. Het was mijn eerste ontmoeting met hem en ik had geen idee wat hij wilde. We hadden elkaar wel vaker gezien in onze buurt, daar niet van. Achteraf bleek dat hij dit moment voor mij had uitgekozen om nader kennis met hem te maken. Mijn handen waren in hun spel in het zand blijven steken. En toen liet ie zonder verdere plichtplegingen die tegel vallen. Met de punt bovenop mijn rechter ringvinger. Hier, kijkt u zelf maar. Ziet u? Nog steeds een litteken over bijna de hele lengte van mijn vinger. Zichtbare Sappe. Het bloedde nogal. Of het ook serieus pijn deed, kan ik me niet herinneren. Wel weet ik nog dat ik niet huilde, omdat mijn moeder me naderhand nog vaak verteld heeft dat de kleuterjuf dat had gezegd. De kleuterjuf zag het bloed en schatte de wond verkeerd in, waarschijnlijk niet in de laatste plaats doordat ik nu eenmaal geen kik gaf. Ze hield mijn kleuterhandje onder de kraan, deed er jodium op en een verbandje er omheen. En steeds hield ik mijn kaken op elkaar. Ik heb aan niemand verteld dat Sappe de dader was. Geen idee waarom niet. Het had gehecht moeten worden, zei mijn moeder, maar we waren daarvoor te laat bij de dokter, uren later pas. Als u echt mijn hele verhaal uit mijn mond gaat optekenen, dan komen we Sappe nog vaker tegen. Als een soort popupvenster op een computerscherm meldde hij zich periodiek en steevast ongenood bij mij. Precies zoals de duivel doet. In het paradijs was ie er ook ineens. Bij Kaïn zat hij op de schouder, in Jobs luxe leventje brak hij in. Pop! Daar is hij, net als Sappe met zijn tegel, middenin het verwijlen, als mensen nog niet dat typisch menselijke hebben van te willen weten wat, waarom en hoe zij zijn, wanneer redelijkheid nog niet in de mythe is doorgedrongen, de chaos nog niet is benoemd en er dus geen nood aan orde is. In alle gevallen wordt de duivel ondersteund door facilitair bedrijf  G.o.D. Of ik daar God mee bedoel? Nee, daar bedoel ik mee wat ik zeg: G punt o punt D punt. Het staat voor Gehoorzaamheid of Dood. G.o.D. ensceneert het werkterrein van de ambulante spelonderbreker also known as the devil. Alle buiten spelende kindertjes vergrijpen zich aan zijn als speelgoed vermomde explosieven. Een sappige vrucht, het aroma van een barbecue, exorbitante rijkdom. Je grijpt en ‘boem’! En zeg niet dat G.o.D. ons niet een schriftelijke waarschuwing deed toekomen. Zijn bureau van den beginne heeft ons onomwonden laten weten dat het niet de bedoeling is dat we spelen. We dienen te gehoorzamen en anders sterven we de dood. Niets is er tussenin, spel ook niet. Spel staat erbuiten, spel heeft geen weet van grote ego’s, ook al zijn ze omnipotent of door en door kwaadaardig. Spel speelt zich af in zichzelf. Al trekt er een leger voorbij, dan nog speelt het kind.  G.o.D. stuurt zijn storingsdienst om het spel te corrumperen met begeerte of afgunst of angst of wat dies meer zij en als dat niet werkt dan kan altijd nog met bruut geweld iemands argeloosheid op de afvalhoop geworpen worden, zoals Job overkwam. Dan houden we op met spelen, dan zwelt onze inborst, dan worden we belangrijk, dan ballen we onze vuisten en komen we in opstand. Een oogwenk geleden wisten we niet eens dat er iets om tegen te rebelleren bestond. Ach ja, we komen Sappe Tak nog vaker tegen, dus ook de duivel en op de achtergrond steeds G.o.D. Laten we nu terugkeren naar de kleuterschool.