Ik en Nietzsche (52, slot)

14.08.10

Poëtisch nawoord

Woorden

draaien

wervelen

kolken eromheen.

Ze stijgen, soms te ver,

tot boven de pit van de pruim.

Het zijn onze stenen,

het zijn onze sporen

sedert ons allereerste woord.

Niemand is er 
die nog weet

hoe dat werd gesproken,

noch waar,

noch waar het over ging.

Zo eeuwig als de bergen,

zo plotseling als het flitsen

van een herinnering.

Een ijsberende professor

zet ons het zuivere verstand

van Kant uiteen.

Het kan nog gortdroger,

neem Heidegger of Hegel.

Meegaan, meegaan,

volgen hun ideeën.

Er komt een dag

waarop er eentje door het gaatje valt,

een knikker in het knikkerspel.

Ting, ting, ting, het trapje naar beneden,

terwijl ik kijk naar een besneeuwde top,

terwijl ik pijn heb in mijn kuit,

terwijl ik diarree heb

op weer een Zwitsers dorpstoilet.