 |
| Zonsopkomst in Estland, 2005. Foto: Bart Verboven |
vergrijzen te lang al de kentering
waar mensen naar reiken;
moeten ten leste toch wijken.
Kraken de rolluiken op en baren,
tinkelend eerst nog door reetjes,
zonlicht goudgeel, het verblindt
twinkelend nat in het gras:
miljarden splintertjes glas.
Dingen zijn vlammend iconen
geworden: passerende wagens
tot praal, baasjes met honden
tot engelen glanzend, hagen
tot luchtig fonkelend kristal.
Rondom mij is alles voor even
niet raakbaar, zichtbaar alleen.
Brandt in mijn hunkerend zuchten
dit licht een vooruitzicht, een weten,
dat telkens het voorjaar weer wint.
* Consolatio = vertroosting, troostgeschrift
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.