voor sneeuw en ochtendlijk
krabben aan je ruiten.
Een jonge vrouw met baby
bezig bij haar auto
woont hier in de wijk
verschijnt vandaag niet
voor het eerst. Mijn vensters:
het is echt helaas.
Betrap ik mijn gedachten?
Vind ik jammer wat ik zie?
Ik kan er niets aan doen
moet ermee leren leven
luiken open telkens weer
naar wit gerijpte zijnsleer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.