Noord-Brabant is Holland niet

Brugge, 24 juli 2011

Vlamingen zeggen van Hollanders dat ze luidruchtig zijn.
    'Als er op uwen camping Hollanders zijn, dan wette gij da, ge hoort ze boven alles uit', sprak in het stille universiteitsgebouw aan de Roodestraat de Antwerpenaar. De man ging op in zijn betoog, zodat hij niet merkte dat ik achter hem was komen staan. Zijn Vlaamse publiek lachte om de situatie. De Antwerpenaar deed nog even voort:
    'Hier in 't Stad ook zenne, het stikt ervan, van d' Ollanders. Ze lopen met hun zatte kop over de Meir en over de Groenplaats en maar schreeuwen lijk kweenie wa.'
     Ik hoorde deze reden voor het gegeven dat ik steeds zo moeizaam aansluiting vond bij mijn Vlaamse medestudenten aan. Onderwijl kreeg de Antwerpenaar waarschijnlijk door dat zijn publiek lachte om iets dat zich achter hem bevond. Hij draaide zich om en ik kreeg een fenomenologische vertoning te zien. Tot in detail kon ik bestuderen welke fasen van ontreddering en spoedig herstel een betrapt kwaadspreker doormaakt.
     's Mans gezeik hield evenwel niet definitief op. Het hoorcollege ging die avond over Sartre's 'pour-soi', waarvan een mens zich bewust wordt als hij bijvoorbeeld in de gang van een hotel op zijn knieën zittend door een sleutelgat loerend wordt betrapt (voorbeeld van Sartre zelf). Tijdens de korte onderbreking maakte ik gebruik van het toilet en daar kwam de Antwerpse volkenkundige voor de pisbak naast de mijne staan.
     'Ah ja, ge moet toch wat kunnen zeggen over elkaar he', zei hij.
     'Zeker', antwoordde ik, 'En de nuance zoeken is een mooie uitdaging voor filosofiestudenten zoals wij'.

In de bus van de Gentse feesten naar de camping schreeuwde een zatte Vlaming dat alle Hollanders hypocriet zijn. Geen idee wat hem tot deze antropologische beschouwing gedreven had. Een andere, eveneens beschonken, Vlaming schreeuwde zo mogelijk nog luider:
    'Ik schijt op alle Hollanders'. Zijn landgenoten lachten bulderend en ik was blij dat ik geen Hollander ben, maar dat hield ik stil.