Memoires van een thuisloze (15)

Ik vroeg haar waar haar broertje gebleven was, maar dat was haar broertje niet, zei ze, maar een buurjongetje dat Daantje heette en ze vertelde er meteen bij dat ie ook een broertje had die niet mee durfde te komen, hoewel die veel groter was. Ik moet gewoon weer lachen als ik eraan terug denk. Daantje is nogal avontuurlijk, zei ze.

Ja, leuk he? Dat zei ze. Daantje was naar huis gegaan en het meisje wilde weten waar de visjes waren waar ik naar zat te kijken. Dus ik zei dat we dan stil en rustig moesten gaan zitten omdat ze geschrokken waren van ons. Komt dat kind me daar gewoon pal naast mij zitten daar langs die sloot. Ze begon wat verhalen te vertellen over dat ze thuis een aquarium hadden met neontetravisjes erin en dat ze die uit elkaar moesten houden omdat ze vochten en dan ging het ineens weer over haar vader die weleens karpers had gevangen en dat ze op een keer een vis van wel 7 centimeter in het aquarium hadden gedaan en dat die vis veel groter was dan de andere in het aquarium en dat die grotere vis de kleintjes pakte en dat ze hem toen bij de buurman in het aquarium hadden gedaan. Pff, ze kwebbelde maar door, maar ik vond het wel leuk, steeds leuker eigenlijk, zo’n onbekommerd kind en ik was op dat moment ook weer helemaal kind met mijn gekwetstheid en mijn boosheid op mijn vader en de stekelbaarsjes die me aan vroeger deden denken.

Vindt u het niet vervelend om doelloos over dit plein te lopen? Echt niet? Anders moet u het zeggen. Begrijpt u dat trouwens, dat ik weer kind was geworden? U kijkt anders dan eerst, alsof u een beetje bang bent voor wat ik verder ga vertellen. Daar moet ik toch wel even hartelijk om lachen. Jullie zijn allemaal hetzelfde, vrouwen nog veel erger dan mannen. Luistert u nu maar gewoon naar mijn verhaal.

Het meisje wees naar de plek waar de sloot de hoek om ging en de bodem omhoog kwam en droog viel en kwebbelde dat ze daar een keer ‘zo’n grote vis’ vast had zien zitten. De grootte van de vis die ze net als ik nu met twee handen aangaf, moest vijftien centimeter geweest zijn. Ze probeerde hem los te maken, maar het lukte niet. Maar gelukkig was haar opa er ook bij en die had een mes bij zich. De arme vis zat met zijn kieuw achter een rietstengel. Haar opa moest een heel klein stukje van zijn kieuw afsnijden en toen heeft hij ook de dierenambulance gebeld en die hebben hem weer beter gemaakt. En dan had ze het plotseling zonder overgang weer over stekelbaarsjes en riep ze dat ze er een zag. Ze wees zorgvuldig waar ik kijken moest. Ik moest naar haar overbuigen om langs haar gestrekte arm en vinger te kijken. Er was een klein wolkje blubber te zien. We zagen daarna een tijdje geen enkel diertje meer in het water, wel luchtbellen die uit de bodem ontsnapten en ze legde uit dat het ademhaling van kikkers was, die zaten in de blubber. Daarna hadden we het over  kikkervisjes, het voedsel van kikkers, kikkerdril, snoeken…