Memoires van een thuisloze (13)

Hoe kwamen we hier ook alweer op? Oh ja, het ging over mijn vader die dacht mijn toekomst te mogen bepalen.  Als het erop aankomt is het zijn goed recht zou je zeggen, toch? Het was tenslotte zijn eigen sperma dat hij verschoot om mij te doen verschijnen van tussen de dijen van zijn vrouw. Ik was zijn greep op zijn toekomst die hem ontvlood, zoals dat bij ieder van ons het geval is. In het Oude Testament geeft de god van Israël aan mannen een nageslacht. Hoe meer kinderen en kleinkinderen en uiteindelijk nakomelingen een man had, hoe meer daaruit bleek dat zijn god hem zegende. Jammer voor u als vrouw, maar vrouwen hadden de bijrol dat zij mannen hun kinderen schonken, liefst zonen. Die god zat er ook helemaal niet mee om de misdaden van vaders te wreken op hun zonen. Als u hier terug blijft komen, zal ik u in dit verband nog een paar fantastische verhalen vertellen over een koning en een koningin uit het Oude Testament, verhalen die je daar vinden kunt, maar gedeeltelijk ook niet. Ze worden bewaard in de geheime archieven van het Vaticaan. Nee, niet nu, alles op zijn tijd.

Mijn honger naar vaderlijke erkenning voor mijn zelfgekozen levensweg was duidelijk een uiting van individualisme en wat is individualisme anders dan westerse verwarring? Mensen leven in familieverbanden sinds zij op de Afrikaanse Savannes verschenen, ze doen dat in veel culturen nog steeds. Meen ik dat ik voor mezelf leef? Wie heeft mij gewrocht dan? Juist. Waar haal ik dan de hoogmoed vandaan mezelf te willen zijn en erkend te willen worden en mij te willen ontplooien?  Waarom wil ik als een kalf of een zwanenjuveniel zijn? Zelfvernietiging is het. Sorry, ik zou een mooi verhaal vertellen.

Het lijkt me duidelijk: ik voelde me die dag gekwetst. Mijn vader had weer een van zijn zelfbevredigende preken afgestoken. Ik vroeg hem of hij eigenlijk wel wist wat ik geloofde, dacht en voelde? Dat interesseerde hem geen zier, zei hij. Punt. Dat was dat. Daar kon ik het mee doen. Ik was er tot in het diepst van mijn wezen gekrenkt over. Hoe oud ik toen was? Eh ja, een jaar of veertig of zo? Zoiets denk ik ja. Een volwassen man dus, dat hebt u scherp gezien. Maar ja, bent u al kind-af ten overstaan van uw ouders? Daar heb je die gekke menselijke gewoonte weer. We blijven kind zolang onze ouders leven. In al mijn boosheid en gekwetstheid als het kleine jongetje dat ik nog was, liep ik achter ons huis doelloos een eind de ruimte in over een zandpad met aan de ene kant een maïsveld en aan de andere kant een sloot.

Soms komen er in 'Memoires' elementen voor die ik overduidelijk heb ontleend aan belevingswerelden waarmee ik vertrouwd was of ben. Toch is dit absoluut een fictief verhaal.