Stap voor stap de wereld verliezen

“Er is steeds minder dat ik kan. Zolang alles z’n normale gangetje gaat, lukt het allemaal wel, maar als er ineens iets tussenkomt, dan raak ik het kwijt.” Een moeder van 82 praat met haar zoon van 50.

Hoe wij dit weekeinde spraken, zij en ik, herinnerde mij aan een liedje dat ik jaren geleden schreef over een man die ik kende. Al toen hij nog in de vijftig en voor zijn werk dagelijks onderweg was, leed hij aan alzheimer. Uiteindelijk wiste de ziekte hem uit, zoals een gum dat met potloodstrepen doet.

Wereld verdwijnt 

(1)

Was het nou linksaf of rechtsaf? (hè?)

Hier was toch vroeger een spoor?

En dat is toch eigenlijk ook maf:

Die weg ging hier toch rechtdoor?

(2)

‘k Zal Marjolein maar eens bellen (ze zegt:)

nee joh, je bent niet in Goor.

Je zou vandaag toch naar Belfelt?

Je weet wel, dat boekhoudkantoor. 

(refrein)
De wereld die steeds minder zo is

als het model in zijn kop;

het lijkt of ie soms wat vervreemd is (zeg?)

waarom belde ik eigenlijk op?

(3)

Kijk daar zit Wim nou te werken,

punt van zijn tong uit zijn mond.

Als hij zijn kleurplaat straks klaar heeft,

stapt hij er trots mee in trond.

(4)

Dan wil hij van iedereen weten:

‘Vind je mijn tekening mooi?’

Dat is ie ook zo weer vergeten

vraagt nog eens: ‘Vind je hem mooi?’

(refrein)

De wereld die nu echt vervreemd is,

ergens is het gestopt.

Hij weet niet eens dat hij ontheemd is;

op den duur hield gewoon alles op.