Managementteam

‘Op mijn werk is er een groepje mensen’, vertelde Dinant, ‘dat zichzelf  managementteam noemt. Ik persoonlijk heb een positiever beeld van hen dan zij van zichzelf . Want managers, dat weet intussen iedereen, zijn obstructieve krachten.’ ‘Wil jij dan beweren’, vroeg ik, ‘dat er op jouw werk geen managers in het managementteam zitten?’ ‘Dat zeg ik niet’, antwoordde  Dinant, ‘ik zeg alleen  dat zogenaamde managers zichzelf beter bedrijfsleider kunnen noemen, want dan weet je tenminste wat ze doen en daarin erken ik ze ook: ze geven leiding aan het proces dat wij als collega’s samen vorm geven’.

Nu wil het geval dat ik wist dat Dinant een autoriteitsprobleem had. Ik kende hem niet zo goed dat ik ook wist hoe hij dat had opgelopen. Zou het in hemzelf zitten? Was hij een type dat in de baarmoeder al in de knoop zat met de navelstreng omdat die hem vasthield en hij nu eenmaal zo in mekaar stak dat hij niets slikte voor zoete moederkoek? En bevroedde hij dat geboorte verlossing betekent en talmde hij desondanks zo lang als hij kon, enkel omdat het moest? Nam hij instinctief de bokshouding aan toen de verloskundige hem op zijn billetjes tikte en zette hij zich af om weg te komen van de zachte, warme moederborst? Temde hij als peuter de dominante gezinspitbull en zocht hij ruzie met zijn vader, nog voordat Freud dit leeftijdsadequaat zou hebben gevonden? Sloeg hij op de Mavo een leraar op zijn varkensneus (ja, dat vond ie) en kreeg hij bij zijn eerste vier bazen op staande voet ontslag?

Zou kunnen natuurlijk en – laten we even aannemen dat het zo is – dan issie toch aardig bijgedraaid na al die jaren: hij kwaakt nu de zinledige onzin waar mensen het journaal voor bekijken; ondertussen is het klip en klaar dat hij een broertje dood heeft aan managers, of ze zich nu leidinggevende noemen, of verantwoordelijke, of baas, of directeur, of minister-president. Misschien is het management wel iets voor hem. Bij de vakbond in dit geval.