Omdat het televisie is, moet er iets om naar te kijken zijn, ook al gaat het om de muziek. De camera had een man ontdekt bij wie vanuit zijn gesloten ogen tranen over zijn wangen liepen.
'Dat vind ik nou ook weer overdreven!' riep een collega.
We zaten vanmorgen op onze eerste verdieping voor het grote raam van de schuifpui, een pianoconcert van Ludwig Van Beethoven spoelde als branding door de kamer. Ik at een versgebakken ciabattabroodje met geitenkaas en honing, Helma rookspek met een gekookt eitje. We zagen eksters druk in de weer een nieuw nest te bouwen in een van de drie hoge bomen voor ons huis. In de winter krijgen ze van ons altijd gestampte walnoten en in het voorjaar bedanken zij ons met hun allerkoddigste bouwshow. Mijn oren riepen: luister! Beethoven. Mijn ogen wilden kijken: ZIE, hoe wonderlijk: die vogels 'weten' dat de economie weer aantrekt, dat er weer klimaat is voor bouwprojecten! Ze vlogen op en neer om takken te halen voor de versteviging van hun op harde wind soms heftig roerende goed. Het ritme van vederlicht beroerde vleugelsnaren tokkelde mijn ogen dicht. Een keur aan frivole loopjes trippelde over mijn trommelvliezen, hamerde op mijn aambeelden, staccato, of galmde legato door mijn gehoorgangen. Ineens werd er ingehouden, de muziek ging voort in stilte. Ik wist wat er ging komen, wat ik verwachtte, weerklonk. Het themaatje opnieuw, vanuit mijn gesloten ogen liepen tranen over mijn wangen. Met een scheef lachje dacht ik dat het misschien een auditief orgasme was. Ergens diep in mijn ziel grijnsde een stoeremannenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.