Helma

Aan de muur hangt een fotocollage;

echt handwerk nog: schaar- en lijmmontage.

Het hangt in de gang op een plek waar ik best wel vaak langs ga

en bijna nooit dat ik denk: hé, daar hangt het leven van Helma.

Nou, gisteren dan, toen stond ik er stil bij

en wist: hier toont zich een vertelling aan mij.

Zie haar daar staan, aan de hand van haar moeder en die van haar nieuwe oom.

Kijk hoe verlegen zij is naast haar broers en haar zus, met haar ijsje met room,

hoe ze als peutertje parmantig rechtop zit in een te grote leunstoel

en als meiske daar aanleunt tegen haar moeder, meest veilig gevoel.

Ik zie haar daar zitten ook: een stevige vrouw, op plaatjes van later

met haar moedertje oud en broos op een boot of langs het water.

Haar laatste tweeëndertig jaren heb ik meegemaakt

en dat ik nu, op deze vrijdag in de gang word geraakt

wordt veroorzaakt door het plotse besef van gevangen groei

in een lijst, van meisje van zeven tot vrouw in haar bloei.

Kijk haar daar zitten, kort gekapt hoofd fier geheven;

nu ja zeg maar: ik zie het verhaal van haar leven.