toen ik nog onderweg
was, wachtte op mij,
werd archetype
van de vrouw
die mij koos
en ik haar.
Zij vormden mij door
niets te zeggen. Zij
keken mij aan,
vertrouwden mij
terwijl ik als een bromvlieg
voor een keukenraam
heen en weer
vloog.
Zij waren niet
glashard.
Zij hadden lief,
zouden ook nog
van mij gehouden hebben
als ik was weggevlogen
in stilte.
Dat is waarom
niemand mij ooit
gevonden heeft,
dood,
op de vensterbank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Corresponderen over de inhoud van de berichten op deze blog doe ik niet.